In september 2004 is er operatief een afgebroken stukje bot verwijderd uit mijn linkerenkel.
Vier dagen na de operatie viel het me op dat mijn voet ijs- en ijskoud was, erg blauw, dik en pijnlijk.
Mijn fysiotherapeute kwam die dag toevallig een kijkje bij me nemen. Zij adviseerde me direct de huisarts te bellen voor een recept voor Fluimucil en DMSO-zalf. Ook een hoge dosis vitamine C zou goed zijn.
De vrees voor post-traumatische dystrofie was terecht, bij controle in het ziekenhuis bevestigde de specialist de diagnose.
Doordat ik ’s nachts heel veel last had van een brandend gevoel in mijn voet en spasmen, kreeg ik te weinig slaap en voelde me voortdurend doodmoe.
Maandenlang sleepte ik me door de dagen heen, met heel veel hulp van gezinsleden en vrienden.
Binnenshuis verplaatste ik me op een bureaustoel op wielen, buiten kon ik een klein stukje lopen met twee krukken.
De fysiotherapeute heeft me twee keer per week bindweefselmassage gegeven en later mocht ik heel voorzichtig en onbelast gaan oefenen op allerlei apparaten.
Heel langzaam ging ik vooruit, vanaf december gebruikte ik nog maar een kruk in plaats van twee.
Psychisch had ik het erg moeilijk, mede door de pijn en angst in een rolstoel terecht te komen. Mijn fysiotherapeute begeleidde me gelukkig fantastisch en probeerde me altijd op te peppen en wat positiever te zijn.
In een nieuwsbrief van de Ned.Ver.van Post-traumatische Dystrofiepatienten die begin 2005 verscheen stond dat er op 2 april een Open Dag was bij APS-therapeuten, een therapie waarover ik toevallig net een ingezonden brief had gelezen in de Libelle. Verwachtingsvol, maar toch ook een beetje sceptisch, zijn mijn man en ik die dag naar het hoofdkantoor in Heteren gegaan. Tot mijn grote verbazing en blijdschap merkte ik al na een proefbehandeling dat er wat gebeurde in mijn lichaam: ik voelde me beter en mijn voet stak veel minder.
Na dat weekend heb ik de therapeute in Heteren gebeld en verteld wat ik ervaarde, zij sprak van een z.g. ‘kickstart’ die sommige mensen maken.
Vijf behandelingen later was ik overtuigd van de positieve invloed die de APS-therapie op mij en mijn PD heeft en heb ik zelf een apparaat aangeschaft.
Inmiddels behandel ik mezelf gemiddeld drie keer per week en ik voel me een totaal ander mens.
De pijn en spasmen zijn flink verminderd, de temperatuur van mijn voet is beter geworden en ik heb meer energie gekregen.
Langzaam maar zeker kan ik steeds meer taken in mijn huishouding zelf oppakken en ik hoop binnenkort mijn kruk niet of nauwelijks meer nodig te hebben.
Hoewel ik helaas nog niet volledig genezen ben en misschien beperkingen zal houden, ben ik dolblij met mijn APS-apparaat omdat het zoveel verbetering heeft gegeven bij mijn PD en ik de toekomst nu weer wat rooskleuriger kan zien!
Thea uit Wageningen
