Onze dochter (16 jaar) heeft sinds augustus 2004 extreme moeheidsklachten / pijnklachten. Ze ging niet naar school en was na een douchebeurt al versleten, had soms hulp nodig bij het aantrekken van sokken, broek en schoenen. Na maanden dokteren werd er eerst gedacht aan het chronisch vermoeidheidssyndroom, maar in december kreeg ze klachten die leken op fibromyalgie.
Op eigen verzoek een verwijzing gevraagd naar een reumatoloog en die stelde (april 2005) de diagnose : juveniele spondylo-arthropathie (aandoening van gewrichten of wervels bij jeugdigen) Ze kreeg ontstekingsremmers / pijnstillers voorgeschreven en na een paar maanden toonden die resultaat: de pijn werd minder, ze sliep beter en kreeg weer wat energie. In de zomermaanden had ze haar medicatie afgebouwd tot 3 pillen in de week en we dachten dat we op de goede weg zaten. Inmiddels hadden we toestemming om haar gespreid examen te laten doen, ze volgde 3 examenvakken, ging weer op de fiets naar school en zag de toekomst weer wat rooskleuriger in. Toen begon de kou en de nattigheid zijn invloed te doen gelden, in november 2005 weer terug naar af, leek het. Ze moest weer naar school gereden worden en kon haar sokken en schoenen zelf niet meer aantrekken. Andere pillen gaan slikken en net voor de kerst 2005 kreeg ze zelfs injecties met corticosteroïden. Dit hielp even voor een paar weken en in januari 2006 nogmaals die injecties, maar daar had ze toen meer last van dan ‘profijt’.
Eind januari lazen we een artikel in de krant over APS therapie en dit klonk mij goed in de oren. We zijn toen naar die informatie- avond geweest en er werd eerlijk gezegd dat het geen toverstokje is wat er gebruikt wordt en dat het bij iedereen verschillend kan uitpakken. Onze dochter wilde het wel gaan proberen en 1 februari kreeg ze haar eerste behandeling en startten we met 2 behandelingen per week.
Na 3 behandelingen sliep ze al weer beter en eind februari na 7 of 8 behandelingen zei ze: “Mam, de pijn wordt draaglijker!!” Wat is dat heerlijk om te horen!!! Ze kreeg weer meer energie en “zit weer in de lift”.
Sinds vorige week zijn we overgestapt op 1 behandeling per week om te kijken hoe dit gaat. Voorlopig zijn we erg blij en positief over APS therapie en gaan we door. Tegen iedereen, die ernaar vraagt, zeggen we wat de ervaringen zijn t.n.t. en geven we een informatiefolder of vertellen we over de website van jullie.
Hopelijk hebben nog veel meer mensen baat bij deze therapie!!!
Het verhaal heeft nog een flinke P.S:
Ellis durfde het zelf bijna niet te geloven, maar gisterenmorgen toen ze opstond had ze geen pijn. Gistermiddag kwam ik uit mijn werk en vertelde ze het ( uiteraard een paar traantjes gelaten van blijdschap en ontroering) Ze zei dat ze eerst even wilde afwachten om te kijken of het zo bleef die dag en daarom had ze het niet gelijk al ’s morgens gezegd! Ook vanmorgen heeft ze nog geen pijn, dus we zijn voorlopig heel blij dat de pijn weg is, al willen we nog niet te hard juichen. Ik weet nog goed dat ze in december zei : “Mam, ik wou dat ik eens 1 dag geen pijn had!” Nu is dat dus echt het geval geweest!!! Als het echt zo goed blijft gaan, dan zal ik binnenkort de reumatoloog gaan bellen om te vragen of de medicatie mag minderen en dan zien we weer verder………………..
